zondag 23 september 2018

En dan is je lief ineens hartpatiënt

Alsof de vloer onder je voeten verdwijnt....Dat wat je niet wilde horen komt langzaam binnen, tranen wellen op en vragen vliegen door mijn hoofd....Wat als een gewone controle begon, eindigden in een periode vol spanning, onzekerheden en een zware herstelperiode....

Vakantie naar Zuid Amerika was net geboekt, eindelijk even samen op nieuw avontuur na een heftige periode, we waren er zo aan toe. Even de boel de boel laten en samen een nieuwe cultuur ontdekken, de jungle in op zoek naar dieren die we alleen van de plaatjes kennen en mijn verjaardag vieren op de Galapagos eilanden. Genieten van elkaar....

Na de katheterisatie viel deze droom op dat moment in duigen, verlieten we het ziekenhuis met een berg medicijnen, een lange wachttijd en heel veel onzekerheid. Op dat moment denk je dat je er gewoon doorheen gaat, maar diep van binnen zit er enorm veel angst ...wat als?

Na minstens 9 weken wachten, net voor mijn verjaardag kwam het telefoontje waar we al die tijd op wachtte, maar die ik eigenlijk ook niet wilde horen. Nu werd alles werkelijkheid, en moest hij echt die zware operatie ondergaan, die goed zou gaan, daar had ik alle vertrouwen in... Hem achterlaten in het ziekenhuis was zo vreselijk moeilijk, ik was totaal in tranen...Daar stond ik dan, helemaal alleen, vol met emoties.....Bang, verdrietig & machteloos...Op dat moment moest ik alles uit handen geven, en volledig vertrouwen op de artsen.

Na een nacht vol tranen en urenlang voor me uit staren brak eindelijk de ochtend aan, samen met de jongens stak ik kaarsjes aan, bracht ze naar school en probeerde wat te werken...Ik had een afspraak ingepland om de tijd te doden, maar wat duurde het lang. Eindlijk kwam het telefoontje, de operatie was goed gegaan, vier omleidingen. Hij werd naar de IC gereden. Wat een opluchting, mijn lief was er weer...

Het gevoel wat erdoor je heen gaat als je daar je lief ziet liggen, in zijn blauwe ok jasje, aan allerlei slangen en apparaten en een blik die soort van afwezig is door de medicatie komt als een baksteen binnen. Dit wil je niet! Dit is niet eerlijk, zo jong en dan al hartpatiënt, maar ook zo dankbaar dat juist mijn moeder zo aangedrongen heeft op een onderzoek in het ziekenhuis, en dat we het voor konden zijn....De volgende dag begon de ellende, van zuurtsof te kort die maar niet weg wilde, hele heftige hartkloppingen alsof hij constant de marathon liep en die ook niet minder werden tot een maag die er na de narcose geen zin meer in had en ermee stopte. Geen enkel medicijn heeft die week zijn werk kunnen doen, en dus knapte hij ook maar niet op, en had enorm veel pijn. Met als dieptepunt de zaterdag, na een week vol onzekerheden, verdriet & onmacht. Ik zal nooit zijn blik vergeten toen ik binnenkwam, een smekende blik die me vroeg om hulp, een kamer vol met verpleging...Ik kreeg een klap in mijn gezicht en kon alleen maar huilen....De verpleegster legde me alles uit, hoe heftig het geweest was, nu wisten ze waar het vandaan kwam, maar eerst moest die maag leeg om eventueel een shock toe te dienen om te zorgen dat zijn hart weer in een normaal ritme zou komen. Gelukkig is het niet zover gekomen...Op de ccu, zat ik naast zijn bed, en vielen we samen in slaap. Ik was kapot van de hele week, de spanningen, de heftige emoties en het heen en weer rijden. De medicatie werd na ruim twee uur toegediend via een infuus, bizar hoe de hartslag ineens zo snel naar beneden kan worden gehaald. Gelukkig, het werkte...

Vanaf dat moment ging het bergopwaarts, wat me weer hoop gaf, ik zag hem zo snel opknappen! na 12 dagen mocht ik hem eindelijk weer mee naar huis nemen, een emotioneel moment voor ons beide. Voor de verpleging nam ik een cadeautje mee, een theelepeltje waar ik de tekst 'bonzend hart'  in had geslagen, toepasselijk. Die nacht deed ik geen oog dicht, ik luisterde naar zijn ademhaling, hoorde ik hem nog wel. Uitgerust was ik niet, maar Eugene had eindelijk weer goed geslapen na de gehorige nachten in het ziekenhuis.

En dan begint het, veel pijn, frustratie, niks mogen en niks kunnen doen. Al die medicatie die je ineens moet innemen, een flinke confrontatie met de werkelijkheid. Last van een soort slapende huid door het doorsnijden van de zenuwen, een naar gevoel, die tot op de dag van vandaag nog steeds aanwezig is en misschien altijd zo blijven. Een van de dingen die je niet wordt verteld. Langzaam hobbelen we verder, voor velen is het allang weer achter de rug, voor ons is het een proces, een lange weg om te verwerken wat er allemaal is gebeurd, en wat er allemaal is veranderd. Acceptatie, voor hem maar ook voor mij. Hoe zal hij zich herstellen, kan hij straks weer alles? Of blijft hij beperkingen houden? Die onzekerheid naast het vertrouwen terug krijgen in zijn lichaam is een moeizaam proces, ik merk dat het soms ontzettend lastig is om hier mee om te gaan. Alsof alles nu weer normaal is.....Maar zover zijn we beide nog lang niet.....

Dankjewel lieve familie & vrienden, die er altijd voor ons zijn. Vriendinnen die voor je naar het ziekenhuis rijden om samen te huilen maar ook om de gedachtes te kunnen verzetten, en dan samen pizza & chocolade eten. Je bellen en de liefste berichtjes sturen om je hier doorheen te trekken.Mijn zussen & ouders die ik altijd kan bellen en waar ik altijd bij mag huilen...

Maar ondertussen worden er al wel weer nieuwe plannen gemaakt voor die toffe reis, want hé, dan zijn we alweer een stuk verder in onze weg naar de toekomst! En tot die tijd blijven we van de kleine dingen genieten die het leven ons schenkt! Want daar zijn we samen zó goed!

Liefs!











zondag 29 oktober 2017

Ik heb een wens....

Ik heb een wens, een mooie wens.....Een droom, een droom die ik langzaam verloren ben. Ik heb iets verloren wat ik nooit heb mogen hebben....Afgelopen jaren waren pittig, het gevoel van zo graag iets willen, maar wat voor mij niet bereikbaar bleek en waarschijnlijk ook nooit zal worden.....moeder worden. Zelf mogen ervaren hoe het voelt om leven in je te voelen, een mensje wat op je lijkt, die sommige karaktereigenschappen van jezelf langzaam ontwikkeld tot een mooi mens, waar je trots op kunt zijn. 
Wat ik nu voel vanbinnen is verdriet, alsof ik een stukje verloren ben. Alsof er iets in mij is overleden, en dat doet pijn. Heel erg veel pijn, een gemis van iets wat ik nooit heb gehad. Ze zeggen dat je door een rouwproces gaat, ik weet niet hoe het voelt, maar dat het pijn doet is zo waar......
Afgelopen jaren waren zwaar, hoop & teleurstellingen, hormonen dag in dag uit...je eigen lichaam niet meer kennen, er niet mee bezig willen zijn maar waar je elke dag weer mee geconfronteerd wordt. Je kunt het niet even in een potje stoppen, het is er altijd. Ritjes op en neer naar het ziekenhuis, echo's, puncties, hopen en wachten. Twee weken wachten, de muren komen op je af, je gevoel zegt eigenlijk al wat je niet wilt horen.....maar heeft toch gelijk als je weer die test mag doen.....je blijft hopen, maar diep van binnen weet je het antwoord al....elke keer weer.....
Dan komt er een moment dat de tranen over je wangen lopen als je weer het ziekenhuis binnenloopt, en dan weet je wat je hart je al eerder probeerde te vertellen....laat het los, laat het gaan....sta niet te lang stil bij het verleden, maar stap het heden in en geniet van alle mooie momenten die er wel mogen zijn....

                                                            'Volg je hart want dat klopt.....'


                        

donderdag 8 september 2016

Workshop stippen op servies



De winter is in volle gang, vroeg donker en veel kaarsjes aan. Ideale tijd van het jaar om in de avonduren iets leuks te maken. Stippen op servies & keramiek!

Het leuke van deze hobby is dat je het altijd even aan de kant kunt zetten en niet in een keer af hoeft te maken. Het gebruik van servies of vazen kun je heel goed scoren bij de kringloop voor heel weinig geld, en op die manier recycle je weer. Vooral vazen en mooie theepotten kun je daar vinden.



Het is niet moeilijk, en voor mij werkt het heel erg rustgevend, je denkt alleen maar na over het ontwerp wat langzaam ontstaat.

Ik geef de workshops op woensdagavond bij me thuis vanaf 19:30. Uiteraard met drinken en iets lekkers!

Op dit moment heb ik nog geen nieuwe data voor de workshops, maar zou je er graag een volgen, mail me dan, dan kijk ik of ik er toch een in kan plannen!

Ben je enthousiast geworden bij het zien van de foto's?
Stuur me dan een mailtje en ik laat je weten of er nog een plekje is! Helaas heb ik maar een klein huis en ruimte voor vijf personen, dus vol is ook echt vol!

Wil je graag een workshop op locatie, geen probleem.